Od 2002 roku patronem naszej szkoły jest Kornel Makuszyński. Głównym kryterium przy wyborze było przeświadczenie, że Patronem powinna zostać postać, z której dorobku życia lub cech osobowości może wynikać idea pracy zreformowanej szkoły podstawowej. Wybór padł na Kornela Makuszyńskiego.

Kornel Makuszyński urodził się 8 stycznia 1884 roku w Stryju koło Lwowa. Kiedy przebywał w gimnazjum lwowskim zaczął pasjonować się teatrem, dlatego rozpoczął pisanie krytyk teatralnych. Kornel Makuszyński sam pracował na swoje wykształcenie. Siłą własnego charakteru zdobył wykształcenie uniwersyteckie we Lwowie, a następnie studiował na Sorbonie literaturę francuską.

Przed I wojną światową pracował jako kierownik literacki Teatru Miejskiego. Lata wojny rzuciły Makuszyńskiego w głąb Rosji. Zwolniony z zesłania zamieszkał w Kijowie. Wraz z odzyskaniem niepodległości zaczął się nowy, warszawski okres w życiu pisarza. Od roku 1934 drugim domem Makuszyńskiego stało się Zakopane. Tak, jak w Warszawie, również i tutaj Kornel Makuszyński uczestniczył czynnie w bujnym życiu artystycznym, towarzyskim i sportowym. Przyniosło to w efekcie liczne felietony i książki o sprawach zakopiańskich. Wprawdzie Pan Kornel nie uprawiał sportów, nie chodził po górach, ale uczestniczył i patronował wielu komitetom organizacyjnym zawodów narciarskich, konnych, samochodowych. Swoim patronatem objął klub „Wisła” i to z jego inicjatywy najbiedniejsza młodzież góralska dostawała narty, aby mogła ćwiczyć się w konkurencjach narciarskich. Tę piękną działalność przyjaciela najmłodszych przypominają dziś dziecięce zawody narciarskie rozgrywane o memoriał Kornela Makuszyńskiego. W roku 1931 Zakopane nadało pisarzowi tytuł Honorowego Obywatela.

Pisarz zmarł w roku 1953. Został pochowany na najstarszym zakopiańskim cmentarzu, na Pęksowym Brzysku.

Makuszyński większość swojej twórczości pisarskiej poświęcił najmłodszym. Jego praca literacka i działalność była walką o uśmiech dziecka. Do dziś jego  powieści dla dzieci i młodzieży doczekały się sześciu ekranizacji oraz kilku wersji animowanych. Pozostawił po sobie około siedemdziesięciu książek. Są to zbiory wierszy, felietonów, humoresek, recenzji teatralnych, noweli, powieści. Najsłynniejsze utwory Makuszyńskiego to m.in.: „Bezgrzeszne lata” (1925), „O dwóch takich, co ukradli księżyc” (1928), „Przyjaciel wesołego diabła” (1930), „Panna z mokrą głową” (1932), „Przygody Koziołka Matołka” (1933), „Wyprawa pod psem” (1935) „Awantury i wybryki małej małpki Fiki-Miki” (1935), „Awantura o Basię” (1937),   „Szatan z siódmej klasy” (1937), „Szaleństwa panny Ewy” (1957).

Makuszyński wyrabia w swoich czytelnikach poczucie humoru i zachęca do zastanowienia się nad wartością etyczną czynów ludzkich. Zaciekawia, bawi, ale i uczy przemycając w swych książkach problemy wychowawcze i kształtując wartości patriotyczne. Jego cenny pogląd, że „na świecie nie ma złych ludzi, są tylko ludzie nieszczęśliwi, którym brak jest ciepła rodzinnego i którymi się nikt nie zajmuje” podzielają dziś zapewne wszyscy, którym bliska jest wszelka praca pedagogiczna. Sam Kornel Makuszyński twierdził, że „każdy ma w życiu dwie matki: tę rodzoną i matkę szkołę”.

Hasłem przewodnim dla pedagogów i uczniów naszej szkoły stało się zdanie z jego książeczki dla najmłodszych:

„Mądrym być to wielka sztuka, ale dobrym – jeszcze większa”.